Ace. :)

At last! One of my wish was granted. I'm going to celebrate this year's Christmas with Ace. :)

Not being in Pampanga early really pisses me off. The longer I stay here means the shorter I'll stay there. Sad. :( After lantern parade last week and a date with Dan last Thursday, I wasn't able to go out again. I got sick last Friday due to over fatigue (I guess). Darn. Saturday, I stayed home the whole day waiting for my mom's co-worker who got home last week from Saipan. But I've only waited for nothing, which means I still can't go out until he remembered that he should pay us a visit. Ugh. Monday, I called him and asked if he could come and thank God, he did. :)

He brought my mom's Christmas gifts to us. Yay! And guess what I have this Christmas. A new laptop! Woohoo! :D I'm so happy that I finally got one. Actually, I asked one on my 18th birthday but she said she can't afford to buy one yet. And because I'm a good and understanding daughter, I said it's just fine with me. Haha! :P But look, I've got one now! Yey! Thanks mom! :)

BTW, meet Ace, my new lappie. :)

Acer Extensa 5620-4025

Kagandahan.

Disclaimer: Ito ay batay sa obserbasyon, napag-aralan, pananaw at opinyon ng may akda. Hindi layunin ng sanaysay na ito ang mangutya ng tao at iparamdam sa kanila ang pagiging mababang uri. Layunin nito na buksan ang inyong isipan sa mga bagay sa paligid na marahil ay ating naiisantabi. Maaaring may mga kakulangan ang sanaysay na ito ngunit naniniwala ang may akda na sapat na ang nilalaman nito upang matalakay ang kalinawan ng paksa.

Kagandahan.

ni princesah

Ang hirap sa salitang "kagandahan" ay masyado syang subjective. Depende 'yan sa gumagamit ng salitang 'yan at sa pananaw nya sa salitang 'yan. Noong kumuha ako ng Art Studies 1 (Art and Society) under Prof. Herrera, mag-ingat ka sa pagsasabi na maganda ang isang bagay lalo na kung di mo kayang i-defend ang sinabi mo. Dahil nga hindi sapat na sabihing maganda ang isang bagay. Kailangan mong ipaliwanag kung bakit sya naging maganda, ano ang mga katangian at elemento ang nagpapaganda sa kanya? Minsan, kung ayaw mong mag-isip, nakakaasar magpaliwanag, e sa feel mong maganda sya e, wala ka nang maisip na dahilan. Pero tama nga naman, kailangan mo munang kilatisin ang isang bagay bago sabihing maganda ito.

Gayunpaman, walang bagay sa mundo ang perpekto. Kumbaga, lahat ng bagay, gaano man kaganda sa iyong pananaw ay may natatago ring "kapangitan". Ngunit tandaan na ang salitang "pangit" ay tulad lamang ng salitang "maganda", parehas silang subjective. At mapapansin mo lang ang imperpekto sa isang bagay kung susuriin mo itong mabuti. Halimbawa, ang isang damit ay mukhang maganda sa malayo, ngunit pag iyong nilapitan at tinignan ng mabuti, maaaring masyadong manipis ang tela nito o kaya nama'y may butas ito; kapag nakakita ka ng isang katangian na hindi mo gusto, ituturing mo ng pangit ang bagay na iyon.

Ngunit hindi ibig sabihin nito, hindi na maganda ang isang bagay. Lahat naman ng bagay ay may taglay na kagandahan. Minsan ayaw lang talaga nating pag-ukulan ng pansin ang kagandahang taglay nito. Madalas, mas pinupuna natin ang katangiang itinuturing nating "pangit". Minsan akala natin, kapag may hindi tayo gusto, pangit na; kapag pangit na, hindi na maganda. Nakakalimutan natin na walang perpekto sa mundo.

Parang tao lang 'yan, may maganda at pangit sa paningin ng bawat isa. Madalas, nalilinlang tayo ng panlabas na kaanyuan. Kaya mayroon tayong tinatawag na kagandahang panlabas at kagandahang panloob. Minsan pa nga, binabalewala na natin ang kagandahang panloob; madalas, kagandahang panlabas lang ang ating kinikilatis.

Isang bagay na natutunan ko sa Filipino 40 (Wika, Kultura at Lipunan) under Prof. Peregrino at Linggwistika 1 (Ikaw at Wika Mo) under Prof. Cruz, ay karamihan sa mga Pilipino, kung ano pa ang pangit, 'yun ang tinatandaan nila. Halimbawa, sa pangalan o bansag sa isang tao, nariyan si pipi, si bingi, si pilay, si kuba, si pangit, atbp. At kung papansinin, ang mga salitang ito ay maaaraing nakakasakit sa mga pinauukulang tao. May mga taong sobra kung makapanglait, akala nila perpekto sila; minsan, gusto lang talaga nila 'yung pakiramdam na mas mataas sila sa ibang tao. Ang hindi rin nila alam ay may mga taong pangit at mababa rin ang tingin sa kanila. Isa pang ugali ng mga tao ay ang makipag-pataasan ng ihi. May mga tao kasing masyadong mataas ang pride o ang pagtingin sa sarili; hindi nila kayang tumanggap ng kritisismo ng iba; pakiramdam nila, sila lang ang laging tama, sila lang ang may alam; hindi marunong tumanggap ng pagkakamali.

At ang pinaka-paborito ko sa lahat ng natutunan ko sa Fil 40, karamihan sa ating mga Pilipino, masyadong mataas ang pagtingin natin sa mga Amerikano, sa Amerika, at sa wikang Ingles. Akala natin pag mahusay tayong mag-Ingles, napaka-galing o napaka-talino na natin. Kung ganun ang sistema sa mundo, ibig bang sabihin nito, magagaling at matatalino ang lahat ng Amerikano? Ikaw, kaya mo bang tanggapin sa sarili mo na mas magaling sila sa mga Pilipino? Matatanggap mo ba na mas matalino sila sa iyo? Pairalin mo minsan ang pride mo at masasabing hindi tama iyon; baka sakaling mahalin mo rin ang wika at lahi mo.

Isa pa, pagdating sa panlabas na anyo, kung sa tingin mo maputi lang ang maaaring ituring na maganda, sasang-ayon ka ba na lahat ng Amerikana, Intsik, Koreana, Hapon, etc. ay maganda? Kung hindi ka maputi, iisipin mo bang pangit ka? Iisipin mo bang mas maganda ang mapuputi? Sa tingin mo ba pangit si Rihanna dahil maitim sya? Sa tingin mo ba maganda si Pokwang dahil maputi sya? Ibig bang sabihin nito ay pangit ang mga Aprikano at ang ating mga kababayang Igorot? Kung ano man 'yang naglalaro sa isipan mo, 'wag mo nang dayain pa; 'wag ka nang magmalinis. Mag-ingat ka lamang sa sasabihin mo kung ayaw mong mabansagang racist. Gaano mo nga ba pinapahalagahan ang sarili mo? Gaano nga ba kataas ang tingin mo sa sarili mo?

Sabi nga ni Betty, "hoy! hoy! tandaan nyo, ganda ay kumukupas..."; bakit hindi kaya natin tignan ang kagandahang panloob ng isang tao? Minsan magugulat ka na lang, kung gaano sya kapangit (panlabas) sa paningin mo, ganun naman kadalisay ang kalooban nya. Pero sadyang may mga taong ayaw magpalamang kaya ayaw na nilang kilalanin ang isang tao. Minsan, mas gusto talaga ng iba 'yung may naaasar at napagkakatuwaan. Minsan, pakiramdam lang talaga ng iba na mas mataas at mas maganda sila sa ibang tao.

May mga taong hindi naniniwala na maganda sila. May mga taong malakas ang tiwala sa sarili na maganda sila. May mga taong pakiramdam nila, sila lang ang maganda sa mundo. Kung bakit ganito, maraming dahilan. Self-confidence: may mga taong mababa ang kompiyansa sa sarili at mayroon namang nag-uumapaw sa kompiyansa sa sarili. Society and Culture: may mga lipunang masyadong imposing; minsan may mga implied standards of beauty rin. Minsan, mahilig ang mga tao na ikumpara ang sariling kultura sa kultura ng iba. Gayundin, mahilig tayong magkumpara ng lahi natin sa ibang lahi. Madalas, ikinukumpara natin ang ating sarili sa ibang tao. Wala namang masama sa pagkukumpara, ang nagiging problema lang ay minsan, 'pag nagkumpara tayo, hahanapin natin 'yung mas magaling at mas palpak, 'yung mas matalino at mas "bobo", 'yung mas malakas at mas mahina, 'yung mas maganda at mas pangit; lahat na ng "mas"; lahat na ng subjective. Minsan, kahit hindi tayo aware tayo na rin ang nagpapababa ng pagtingin natin sa ating sarili. Minsan, kahit aware tayo, gumagawa tayo ng mga bagay na makakapagpababa ng self-confidence ng ibang tao.

Minsan hindi natin nakikita ang imperpekto sa isang bagay dahil ayaw natin itong lapitan. Minsan huli na bago natin makita ang depekto nito. Minsan hindi natin makita ang kagandahan ng isang tao dahil ayaw natin siyang kilalanin. Aminin man natin o hindi, minsan, ayaw nating makita ang kagandahan nya dahil ayaw nating maging kapantay siya; minsan takot tayo sa katotohanan dahil masasaktan nito ang ating pride. At tulad ng mga bagay sa mundo, hindi rin tayo perpekto dahil tayo ay TAO.

Ikaw, pakiramdam mo ba maganda ka? Paano mo nasabi? Napatunayan mo na ba ito?

a smiley in the sky

Kagabi, nag-eemo nanaman ako dahil mag-de-December na. Like, ang bilis lumipas ng araw, Pasko nanaman. Di ko pa nga ma-feel ang Christmas season e. Emokid talaga. Pfft. Hindi ako natulog kagabi, oh well, hindi lang talaga ako makatulog. Pagsabayin mo na ang insomnia at pag-ka-cram sa sigsheet. O diba, kinakarir ko kasi. Hehe :P

Past 4am na ako natulog at syempre tanghali na nagising. Haaaay December na nga. Tapos nagtext sakin ang friend/orgmate/classmate ko na si Karen, "Guys, share ko lang. Maganda mag-observe mamaya. Didikit ang cresent moon kina Jupiter at Venus. Tignan natin mamaya." Yan naman ang maganda pag may friend kang member ng AstroSoc! Hehe. Hi Karen! Salamat sa info! :D

Ayun, at inabangan ko talaga. Hehe. 6pm, dahil nasa kwarto ako't gumagawa nanaman ng sigsheet at nag-p-plurk, dumungaw lang ako sa bintana upang silipin ang langit, ngunit, waaah, wala, hindi ko sya makita! Ang sad. :( Tapos ka-chat ko pa si mommy at sabi nya ang ganda nga raw, kitang-kita nya sa kanila. Tama yan mommy, mang-inggit ka. Hehe. :P

At dahil naiinggit naman talaga ako at gusto ko talagang makita yun, lumabas ako ng bahay, tumingala, walang makita, umikot-ikot, wala pa rin makita, pumunta sa katapat-bahay, tumingala, ayun, nakita ko na yung dalawang planet, pero nasan ang moon? Tumingala pa lalo, wala pa rin, tumingkayad, ayun, nakita ko na! Yey! Ang cute! Ang ganda! Nakangiti! Napangiti rin ako. :) At tinitigan ko muna ng ilang saglit pa bago sya bumaba/mag-iba ng pwesto. Haaay. Ang ganda talaga, nakakatuwa. :)

It's not for the sake of seeing it. It's for the happiness it brings upon seeing it. God is so great for making these wonderful things. :)

Photo courtesy of Cate.

people are people

Bakit may mga taong insensitive?

Bakit may mga taong unfair?

Bakit may mga taong alam na naman nilang makakasakit sila and yet ginagawa pa rin nila yung bagay na makakasakit sa isang tao?

Bakit may mga taong ipinipilit pang ibalik ang isang bagay na wala na at di na pwedeng ibalik pa?

Bakit may mga taong di matanggap ang katotohanan?

Bakit may mga taong hindi na lang maging masaya para sa iba?

Bakit may mga taong mag-so-sorry pero di naman magbabago?

Bakit may mga taong plastik?

Bakit may mga taong walang pakialam kung nakakasakit na sila?

Bakit may mga taong immature?

Bakit may mga taong ipinipilit yung gusto nila kahit may nasasagasaan/nasasaktan?

Bakit nga ba?

Oo nga pala, kasi TAO sila.

Just another malas Monday.

Ewan pero lately, sunud-sunod ata ang kamalasan ko...tulad ngayon. Hindi pa ako nakakapag-start ng OJT ko for this sem dahil sobrang hectic ng sched ko last week. At dahil I have a super free day today, nag-decide ako na pumunta na sa SEAMEO INNOTECH--ang target kong pag-OJT-han. Ayun, at dahil hindi ako nagising ng maaga, dahil hindi ako makatulog kagabi, after lunch na lang ako pumunta run. Unfortunately, wala akong napala. Ouch. Na-fill-out na raw kasi yung slots for OJT. Sad. Nag-text naman ako kay Sir Jelo before ako pumunta dun, asking if pwede pa ako dun, kaso di sya nagreply, busy raw kasi sya. After hearing those tear-jerking lines from him, nag-moment muna ako sa restroom. Haha! Syempre, JOKE lang yun! :P Next year/sem naman daw, priority na nila ako run. Yey! Hehe. Ayun nga, totoong nag-palipas muna ako ng oras sa restroom (yes, dun pa talaga e noh? haha), nag-isip muna ako kung saan ako mag-aapply for OJT. Sayang naman kasi yung pinunta ko run kung aalis agad ako, wala pa ngang five minutes ang experience ko sa SEAMEO INNOTECH e. Hehe. :P

Lesson Learned: Mag-pass agad ng Recommendation Letter at CV para di maunahan ng iba! At tumawag na sa office kapag hindi nagrereply ang lahat ng taong tinext mo. Pag tinatamad, wag nang tumuloy. Haha! :P

Ayun, naisip kong dumiretso na ng UP dahil magkatapat naman yun para sana mag-request ng bagong RL. Pero buti na lang naisipan kong magtanong kay Thel, wala nga pala ang mga faculty ng SLIS ngayon dahil nasa LIS Wizard sila. Malas. Ayun, paglabas ko ng building, huwaw pare, ang solid ng ulan! Parang ayaw magpauwi e. Pero dahil ako si batang "gusto-ko-nang-umuwi," sinugod ko ang malakas na ulan gamit ang aking beloved pink umbrella-ella-ella-e. Pero ang yabang ko, sira naman siya. Ugh. Well, di naman masyado, nagamit ko pa naman. Hehe. Kailangan ko na talaga syang ipaayos. Ayokong bumili ng bagong payong, ang mahal kaya nung payong ko na yun! O yes, I'm so kuripot. Haha! At grabe, basang-basa ako, as in define wet look! O_o;;

Lesson Learned: Sumama na rin sa LIS Wizard. Wag masyadong excited umuwi.

Naisipang pumasok sa Ever Gotesco. Naglakad-lakad. Nagpatuyo sa aircon ng "mall". Kumain sa McDo ng Cheeseburger Deluxe Meal, Go Big Time, at isang Hot Caramel Sundae. Ewan ko ba kung ano nanaman ang pumasok sa utak ko at kumain ako kahit di naman ako nagugutom. Sayang tuloy ang pera ko. Na-realize ko na lang na nag-da-diet pala ako nung kumakain na ako. Pak! Pero syempre, bawal magsayang ng pagkain ngayon dahil mahal na ang gasolina. Inubos ko at sobrang busog ako. Pero nanghihinayang pa rin ako. Haha! :P

Lesson Learned: Iwasan ang emotional eating kahit stressed ka pa. Magdikit ng note sa wallet: "you and your wallet are on diet!".

At ngayon, nandito na ako sa bahay. Actually, kanina pa. :P At awa ng Diyos, wala pa namang kamalasan ang nangyayari sakin ngayon dito. Hehe. Sana wala nang dumating! *crossed fingers*

sorry, i wasn't able to give you a happy birthday

Ang dami kong naging plano para sa araw na ito. Pero walang natuloy kahit isa. Oo, pwede ko naman ituloy yun sa ibang araw, pero di mo na birthday yun. Wala na ring sense. May usapan tayong breakfast ngayon pero di ako nagising ng maaga. Wala akong load kaya di makatawag o makapag-text man lang. Kapag minamalas nga naman. Alas-10 ng umaga ang alis mo kaya wala na talagang pag-asang makita ka man lang sa araw na ito.

Kagabi, nagbabalak na huwag nang matulog para tapusin ang isang bagay at para makaalis din ng maaga. Pero di ka pumayag, pinilit mo akong matulog. Kung sabagay, pagod na rin ako kagabi, bagsak na rin naman ang katawan at utak ko, sumunod ako sa utos mo. Pero nasobrahan naman sa tulog, di ako nagising ng maaga. Sana hindi na lang talaga ako natulog kagabi.

Kung pwede nga lang talaga akong umalis ngayon; kung may pera lang talaga; siguro pinuntuhan na kita sa Laguna. Pero wala talaga e. Sinira ko na ang araw mo. Napaka walang kwenta kong tao.

Pagkasing kaninang umaga, matapos kang kausapin sa cellphone, natulog na lang ulit ako. Idinaan na lang sa tulog ang pagka-frustrate na makasama ka. Pag tulog ako, di ko maaalalang dapat kasama mo ako ngayong araw na ito. Sa panaginip, kasama kita. Di na rin kumain ng agahan at tanghalian; wala rin naman akong gana. Nagugutom na pero parang bale wala ang nararamdaman; wala na ring balak kumain ng hapunan. Di lumalabas ng kwarto; isang beses lang, upang maligo. Nangangarap na kasama ka ngayon. Naghahangad na napapasaya ka ngayon. Lutang ang isip, hinahanap-hanap ka.

Gayunpaman, sana ay naging at maging masaya ka sa araw na ito kasama ang pamilya mo at ang mga batang napapasaya mo tuwing kaarawan mo. Sana sa susunod na taon tayo pa, para pwede ko pang ituloy ang mga naudlot kong plano. Happy birthday mahal ko.

type.edit.re-type.delete.

Sometimes, it's hard to put up in words what you really feel.

For the simple fact that they will never be enough.

but still...

Normally, I don't care if someone doesn't like me. I know I can't please everybody and I just can't do anything with that. I just don't get the point why on earth do some people hate me when I'm doing nothing on them. Oh yeah, hating can be a reflex, you may not know why you hate someone, you just feel it. I hate some people too of reasons I can't figure out.

As I've said earlier, I don't care if you don't like me. But if you are hurting other people just because you don't want me, I think that's just not fair. Not that I don't want to be the reason for your disagreements; but there's no need for those stuff because in the first place, you don't have to worry on anything. I am NOT doing and/or imposing anything on anyone. You should NOT worry about me. It will get you NOWHERE.

Well, I can tolerate those things at first. Sensibly, I think I shouldn't be involved on that matter. I suppose you are mature enough to think things over and realize that there's really nothing to be troubled of. I think it just sprang up from a misunderstanding and/or miscommunication and was aggravated with ego and doubt.

I don't want to ruin a relationship that was developed long before. In all honesty, I don't want anything but the best for both of you. And if my presence would still trouble you, I'll be the one to give you a leeway. Yes, I've been hurt but I understand you more than you think I do. May you see the good part in me. Someday you will, I hope.

the PIRATE who captured a PRINCESS

and i'm still in love!

I LOVE YOU DAN ANTHONY DORADO!
Thanks for everything!
I'll stay to spend the rest of my life with you.

Recycle.

When you've given something wonderful, something special, something unique, something romantic; never ever think that it's the first time he did something like that. Because you're going to be disappointed that IT IS NOT. He might have done that before for quite a number of times. Maybe he's just recycling an old trick that magically worked for others in his past. And maybe you're not that very special to be put on a pedestal and to be treated in a totally different way the way he treats others.

Don't assume. NEVER. If you really want to know if that's his first time to do that, ask him. Well, only if you have some guts to ask. And be ready for what you are about to be heard. You might be disappointed. If not, then you're lucky. Once again, don't expect, don't you ever dare assume.

Yes, I know, you are different. You must not be treated just like anybody else. You must be seen in a totally different light. You must be appreciated like no other. That's just because you are unique and you are wonderful. Now, CUT THAT OFF. Stop expecting that you'll be treated and seen differently. You're just like the other flowers in the garden, different, but still a flower.

Don't expect. Never assume. In this case, you won't get hurt. It's just safest thing to do.

04-Nov-08

Gusto ko lang mag-kwento. :P

I woke up early, like, 4:30am, from a bad dream. *Sigh* So malamang di talaga maganda ang start ng araw ko. :( Ayun, dahil di na rin naman ako makatulog ulit, nag-OL na lang ako, tapos tumunganga hanggang 10am. :|

Pero birthday ng mommy ko ngayon kaya hindi dapat ako malungkot. At may usapan rin kami ni Dan na pupunta sya dito today. So ayun, 10am, naligo at kumain na ako ng lunch. After that nanood kami ng Wowowee. Hehe. Lola ko kasi talaga ang laging nanonood nun, pero aliw naman talaga siya minsan kaya nanood na rin ako. :D Grabe, super laugh trip. LOL. Natuwa naman ako at kahit papaano ay nawala na ang lumbay ko. :)

Dumating si Dan dito ng 2pm. Ayun, kwentuhan, parang di kami magkasama kahapon. Haha! :P Kaso naasar ako sa isang bagay. Tapos biglang di kami na nag-usap, di na nagpansinan, di nagtitinginan. Pero syempre, di naman namin kayang tiisin ang isa't isa at ayaw rin naman naming matapos ang araw na may "tampuhan" kami; ayun, nag-usap na rin kami. :) May mga bagay lang talaga na kahit naiintidihan mo, di mo pa rin maiwasan ang maasar.

At around 6pm, OL na si mommy. Ayun, nag-chat kami, tapos pinakita namin sa kanya, thru webcam, yung cake nya. :) At kami na rin ang nag-blow ng candle for her. Hehe. :P Tapos ayun, sinumbong na naman nila ako kay mommy. Haaay, that's life and I'm so used to it. Kaasar lang minsan kasi yung mga bagay na ayaw nila ibigay sakin ay yung mga bagay na nakapagpapasaya sakin. Ayun, parang "ano ba, hindi ba ako pwedeng maging masaya kahit minsan lang? Hindi ko ba pwedeng i-enjoy ang buhay ko? Minsan lang naman e. Nililimitahan ko naman lahat e." *Sigh*

At syempre umuwi si Dan, 10pm; oo, late na. Dan, sorry, ginabi ka na naman. Ang daldal ko kasi e noh? Haha! :P Salamat. Salamat sa lahat! Makita lang kita, gumagaan na ang loob ko. And I'm so happy again today because of you! :) *Mushy*

Pinto.

Nasaan na nga ba ako?
Nasaan na ang mga pangarap ko?
Nasaan na ang aking palasyo?
Nasaan na kayo?

Malayo.
Ang layo.
Malayo na talaga.
Hindi ko na matanaw.

Dapat na nga ba akong bumalik?
Dapat na bang hanapin ang pinagmulan?
O dapat lang na ako'y magpatuloy?
Dapat bang magpatuloy sa mahamog na landas?

Saan?
Paano?
Kailan?
Hindi ko alam.

-----

Lumulutang na naman ang aking isipan at hinahayaan ko lang ito. Hindi ko alam kung kailan siya babalik. Di ko mawari kung saan siya patutungo. Marahil mamaya lang. Siguro doon lang.

Haaay. Ano nga ba ito? Bakit ganito? Bahala na. Magpapalutang-lutang na lang pansamantala.

Pagpasensyahan na. Magulo lamang ang utak ng batang sumulat nito.